گزارش چهارمین سمینار روانشناسی

 

چهارمین سمینار روانشناسی روز پنج شنبه 1392/09/07 با حضور سرکار خانم دکتر دارینی، روانشناس و دکترای مشاوره و حدود 50 نفر از خانواده های دوقلوها و چندقلوها به صورت رایگان برگزار گردید.

طی این سمینار که راس ساعت 10 صبح شروع شد، خانم دکتر دارینی در مورد مهارت های فرزند پروری، روابط بین اعضای خانواده ، نوع رفتار خانواده با فرزندان ایراد سخن فرمودند.

 

خلاصه سمینار

صبر

در مرحله ی اول وقتی می خوهیم راجع به صبر صحبت کنیم ابتدا باید بدانیم چه مصداقهایی بیانگر صبر است.

- برای مثال : فرار کردن از مشکلات و یا سکوت کردن و فرو خوردن خشم به منزله ی صبر نیست. سکوت کردن یکی

از راهکارهاست اما کنترل کننده است یعنی ما شرایط نامطلوب را با سکوت کنترل می کنیم اما این به این معنا نیست که ما صبور هستیم، بلکه زمانی می توانی بگویی من با سکوتم صبر می کنم که آن سکوت آسیبی به شما وارد نکند، در واقع در درون خود آشفته نباشی و گفت و گوی درونی ات با خودت نباید طوری باشد که با خودت درگیر باشی.

 - خطاهای بارز در رابطه با صبر و صبور بودن:

1) اینکه ما فکر می کنیم در مورد تمام رفتارها باید صبور باشیم کاملا اشتباه است.

2) دومین اشتباه مربوط به مبحث ذهن خوانی است. اینکه ما خواسته و نیاز و انتظار خود را بیان نمی کنیم ولی انتظار داریم که شخص مقابل خودش متوجه باشد و بفهمد که ما چه می خواهیم خیلی اشتباه است و همیشه هم از این جمله استفاده می کنیم که « تو خودت باید میدانستی که ... »

اما ما باید بدانیم که با گفتن یک موضوع از ارزش آن کاسته نمی شود، نباید بگوییم « اگر من بگویم که دیگر فایده ندارد! »

- خطای ذهن خوانی 60 درصد در مورد خانم ها اتفاق می افتد.

خانم ها معمولا انتظار دارند همسرشان حدس برنند که آنها الان چه می خواهند، در صورتی که اشتباه است. باید همیشه خواسته های خود را بیان کنند.

ما خیلی وقت ها چوب نگفتن هایمان را می خوریم. در اینجا، نحوه بیا کردن خیلی مهم است. شیوه ی بیان نامطلوب باشد، پاسخ مطلوب نمی گیریم.

کلا در صبر کردن و دادن مسئولیت به فرزند، شیوه های شکل دهی رفتار، آنچه حائز اهمیت است این است که:

اول: صبر خود را آزمایش کنید و هرکس خودش ببیند که چقدر صبور است.

دوم: در گام دوم مشخص کنیم چقدر می توانیم آن را ارتقا دهیم.

3) سومین خطا این است که ما باید در شرایط بحرانی و سخت آستانه ی صبر خود را محک بزنیم، نه وقتی هیچ مشکلی نیست و همه چیز خوب است. کسی می تواند بگوید صبور است که وقتی بچه دارد اذیت می کند، به هم میریزد و نمی گذارد سریال مورد علاقه ات را ببینی، صبر می کنی.

4)  یکی دیگر از خطاها این است که در محیط کار یا با دیگران و در جامعه صبور هستیم اما در خانه صبور نیستیم. اینکه ما متناسب با محیطی که در آن قرار داریم و هنجارهایی که آنجا می طلبد صبور هستیم در واقع این صبر کردن نیست بلکه ایفای نقش است. اگر می خواهید واقعا صبوری خود را سنجش کنید باید عادل باشید. ببینید اگر بیرون از خانه صبور هستیدبه خاطر شغلتان و ترس از قضاوت مردم است که نمی گذارد داد و بیداد کنید و این ها را به طور ناخودآگاه ذخیره می کنید و با خود به جایی می آورید که امکان بروزش هست یعنی خانه که حریم شماست.

فردی که این طور است اصلا صبور نیست. چنین فردی هم به خودش صدمه می زند هم به اطرافیانش. زیرا فرزندان این افراد ممکن است در آینده دچار اختلالات دوقطبی شوند.

بنابراین خود واقعی ما با آنچه نمایش می دهیم نباید زیاد فاصله داشته باشد.

- راهکارهای ایجاد صبر:

الف) ذکر گفتن و ارتباط نزدیک با خداوند یکی از راهکارهای مهم ایجاد صبر است. بدون شک کسانی که با خالق خود مانوس تر هستند و به ذکر گفتن عادت دارند انسان های آرامتری هستند.

طی پژوهشی برای درمان اختلالی به اسم وحشت شبانه ی کودکان، یکی از منظرها را معنویت درمانی شناسایی کرده اند که نسبت به سایر تکنیک های به کار گرفته شده بهترین پاسخ را داده است. مثلا به کودک می آموزند که قبل از خواب صلوات بفرستد، یا با فرشته ی مهربان حرف بزند و تصور کند که او حامی اوست.

با آموزش و به کارگیری این رفتارها بالای 80 درصد از کودکانی که این اختلال را داشتند درمان شده اند.

بنابراین فرزندان خود را در این زمینه مانوس بار بیاورید.

ب) دومین راه افزایش صبر این است که در ذهن خود به خود و دیگران اجازه ی خطا و اشتباه کردن بدهیم. یعنی این گونه نباشید که همیشه تصور کنید نه خود نه دیگران هرگز اجازه ی اشتباه کردن ندارید.

پ) راه دیگر این است که هرکس حداقل یک بار در هفته به نبودن فکر کند، به آنکه بودن و حضور هیچکس همیشگی نیست و کنار هم بودن های ما محدود است. اگر هر از چند گاهی نه به صورت افراطی، بلکه به صورت متعادل، به این حقیقت و به مرگ فکر نکنیم، غرور و لج بازی در ما افزایش پیدا می کند.

پس لازم است چند وقت یکبار یک تلنگری به خودمان بزنیم تا حواسمان بیشتر به رفتارمان باشد. اگر نمی توانیم خشم خود را کنترل کنیم راهکارهایش را یاد بگیریم، اگر در مقابل فرزندمان صبور نیستیم بیشتر روی صبر خودکار کنیم و ...

ت) یکی از تمرین های صبوری این است که ما داشته هایمان را ببینیم. بعضی ها قضاوت های ناعادلانه در مورد صبر خود دارند و گمان می کنند که اصلا صبور نیستند، اما این امکان ندارد یک انسان اصلا صبور نباشد!

ث)  یکی از مهمترین چیزهایی که صبر را افزایش می دهد نگاه کردن به خوبی ها، خوشی ها و زیبایی هایست که وجود دارد، در واقع دیدن نیمه ی پر لیوان، مثل دیدن لبخند فرزند که والدین را آرام میکند یا رفتن به طبیعت و دیدن زیبایی های طبیعت و ... که صبر را در ما تقویت می کند.

نکته: برای افزایش هوش هیجانی و هوش خلاق کودکان در کنار درس حتما یک فعالیت هنری مثل نقاشی، موسیقی و ... را در زندگیشان قرار دهید و استفاده کنید. طبق استعداد و علاقه کودک و امکانات و شرایط خانواده.

نکته: 16 تا 18 سالگی مرحله شکل گیری شخصیت و هویت افراد است. ما باید در این سن به فرزندمان اجازه دهیم هویت خودش را بیابد. تا حد امکان مانع هدفگیری های او نشویم و اجازه دهیم خطا کند و از دور نظارت کنیم. بیشتر سعی کنیم او را در این سن درک کنیم.

نکته: برای اینکه قضاوت شود که بچه دچار مشکل و اختلال رفتاری هست یا نه، باید حداقل 2 تا 3 هفته متوالی تمام رفتارهای دقیق یادداشت شود که چه ساعتی چه روزی چه رفتاری از او سرزد. و بعد اگر دفعات تکرار یک رفتار از یک تعداد مشخصی بیشتر شد مورد بررسی قرار می گیرد و می توان گفت که کودک آن اختلال را دارد.

 

سوال والدین: بچه را در مدرسه ی دولتی ثبت نام کنیم بهتر است یا غیرانتفاعی؟

پاسخ: برای بچه ها مخصوصا در مقطع دبستان مدارس دولتی خیلی بهتر است و توصیه می شود.